("Promienny zachód słońca", 1901-02, tempera na płótnie, 60,6 x 81 cm, Muzeum Narodowe, Poznań).
Motyw słońca urzekał Weissa w ciągu całej jego twórczości. W swych wierszach nazywał je "ognistym owocem błyszczącym kolcami promieni, staczającym się z wolna z drzewa dnia" lub "promienistym kołem zazębiającym się o grzebień lasu". Szczególnie fascynował artystę zachód słońca, który zapowiadając noc, doskonale współgrał z modernistyczną poetyką początku i końca.
Powstały ok. 1902 roku w Strzyżowie "Promienny zachód słońca" stanowi ekspresyjną realizację tego tematu w twórczości Weissa. Syntetyczne potraktowanie krajobrazu i ostre barwy opisują przenikliwy krzyk natury. Natury, która nie jest utożsamiona z życiodajną siłą, niosącą radość, lecz zgodnie z modernistyczną ideą solarnego katastrofizmu, staje się potęgą niszczącą, zapowiada zmierzch i śmierć. Nieobecna, stojąca tuż za kadrem obrazu Weissa, noc oziębia i wyostrza kolory, nasycają je szafirami i fioletami.
http://www.bryk.pl/teksty/liceum/j%C4%99zyk_polski/m%C5%82oda_polska/17433-wojciech_weiss_promienny_zach%C3%B3d_s%C5%82o%C5%84ca.html